Geboren te Retie op 2 juli 1915, kreeg hij officieel de naam Joannes Martinus Albertus De Corte. Bert Decorte werd zijn schrijversnaam. (1) In 1922 verhuisde het gezin naar Arendonk, waar vader een boomkwekerij opstartte die eerst floreerde, maar daarna in moeilijkheden kwam, waarop in 1932 werd verhuisd naar Turnhout. In 1927 begon zoon Bert in het Klein Seminarie te Hoogstraten aan de klassieke humaniora. In de poësis dacht hij er voor het eerst aan schrijver te worden (2). Op het einde van die poësis kreeg hij voor wiskunde een herexamen, slaagde niet, moest van school veranderen, mocht verder in het Sint-Jan Berchmanscollege te Mol. Daar was zijn leraar voor Frans en Duits E.H. Denijs Dille, musicoloog, die hem aanzette tot schrijven en de jaren daarop zijn gedichten positief kritisch beoordeelde. (3) Tijdens dat jaar te Mol besefte Bert echter dat er van verder studeren niets terecht zou komen en besloot werk te zoeken. Uiteindelijk werd hij in 1934 loopjongen in een winkel te Antwerpen, tot hij in 1935 naar Brussel werd opgeroepen, als soldaat, tot in 1936. Door bemiddeling van Marnix Gijsen werd hij eind 1937 aangeworven in Rijksdienst, departement Economische Zaken; al begin 1938 ging hij te Brussel wonen. In 1939 gemobiliseerd werd hij tijdens de meidagen van '40 licht gewond. Aldra na de capitulatie keerde hij terug naar Economische Zaken en bleef er tot in 1946, toen hij overstapte naar het Bestuur van de Schone Kunsten en de Letteren bij het Ministerie van Openbaar Onderwijs; in 1964 kreeg hij er de leiding/werd adviseur-hoofd van de Dienst Letteren (en Toneel) (4). ‘Kulturele papierverlegger' noemde hij zichzelf (5). In 1980 ging hij met pensioen.

In 1935 publiceerde Bert Decorte zijn eerste gedichten, o.m. het gedicht ‘De Ruiters' in ‘Forum' waarover Gerard Walschap in ‘Hooger Leven' zeer lovend was. In 1937 overrompelde hij in zijn eerste dichtbundel ‘Germinal', de lezer met een stortvloed aan beelden, een krachtig ritme, een ‘heidens' levensgevoel en een schier volmaakte taalvaardigheid. Marnix Gijsen schreef in ‘De Standaard': ‘Sedert Paul Van Ostaijen, is Bert Decorte het eerste phenomeen, het eerste wonderkind, dat wij in de Vlaamsche poëzie zien verschijnen.' De provincie Antwerpen bekroonde de bundel als het beste debuut van het jaar. (6) Drie jaar na ‘Germinal' leek het dichterlijk geweld al enigermate over en vertoonde zijn nieuwe dichtbundel ‘Orfeus gaat voorbij' de wending naar verinnerlijking en verdieping, een evolutie bevestigd in zijn volgende bundel ‘Een stillere dag', uitgegeven in 1942. Voorbij de toch onoplosbare problemen vond hij de rust en genoot het voorbijgaand ogenblik met het gezond verstand van een wijze, zonder echter zijn zin voor het betrekkelijke der dingen, zonder de humor te verliezen, en zonder de melancholie af te wijzen …, minnaar geworden van het leven dichtte hij, steeds met een grote taalvirtuositeit, in 1943 de bundel ‘Refreinen' en vooral de jaren daarop de bundel ‘Aardsch Gebedenboek', uitgegeven in 1947. ‘En toen vond ik dat ik niet verder meer kon zonder me te herhalen' (7) (8) Daarna verliep het dichten dan ook sporadischer, her en der verschijnend, pas in 1964 samengebracht in de bundel ‘Profaan brevier', in 1970 in ‘Kruis of Munt', in 1985 in ‘Kop of Letter' en in 1989 in ‘De nieuwe rederijkerij', maar deze bundels kenden niet meer de weerklank van zijn debuut. In 1974 werden zijn ‘Verzamelde gedichten' uitgegeven. Ook schreef hij in 1971 over zichzelf in ‘Kortom', trok in 1974 ‘Per vers door Vlaanderen' en schreef in 1986 over zijn lotgevallen als soldaat in ‘Knobbelgeschiedenis'. Al in 1938 vertaalde hij enkele verzen van Rimbaud, de aanloop om vele jaren lang poëzie, maar ook andere literaire genres uit een andere taal naar het Nederlands over te brengen, vaak ze te herscheppen: poëzie, o.a. gedichten van Charles Baudelaire (1946) en François Villon (1948, 1956), ‘Japanse motieven' (1956); de schelmenroman ‘Lazarillo de Tormes' (1963); kunstkritische en kunsthistorische teksten o.a. ‘Onze Bruegel' (1969), ‘Léon Spilliaert' (1981); zelfs opera-libretti o.a. ‘Der Rosencavalier' (1982), ‘Hansje en Grietje' (1983). Ook hertaalde hij o.a. het Middelnederlandse ‘Marieken van Nijmegen' of schreef speelse verzen bij de houtsneden van het oude volksboek ‘Thijl Ulenspieghel' (1986).
Hij kreeg er verschillende literaire prijzen voor o.a. in 1944/1945: Beernaertprijs voor ‘Refreinen'; 1946: Driejaarlijkse Staatsprijs voor poëzie voor ‘Een stillere dag'; 1947: Prijs voor Letterkunde van de provincie Brabant voor ‘Aardsch Gebedenboek'; 1948: Koopalprijs voor zijn vertaling van ‘Balladen' van François Villon; 1989: Sabamprijs voor zijn hele oeuvre.
Bert Decorte was o.a. bestuurslid van de ‘Vereniging Vlaamse Letterkundigen', werd eind 1971 lid van de ‘Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde' en was er gedurende het jaar 1981 voorzitter van. Ook was hij lange tijd redacteur van het ‘Nieuw Vlaams Tijdschrift' en meerdere jaren ging hij in Vlaanderen spreken ‘over en uit eigen werk'.

Op Economische Zaken leerde hij Delphine De Backer (9/3/1915-2/5/2002) (9) uit Strijtem kennen, ‘uit haar dorp het eerste meisje dat te Brussel op een kantoor ging werken.' (10) Zij trouwden op 18 april 1942; in het gezin werden vier dochters en twee zonen geboren, die opgroeiden in hun woonhuis aan de Lostraat te Strijtem-Roosdaal op nr. 174.

19/3/1944