Geboren te Sint-Katelijne-Waver op 31 januari 1928 en overleden te Leuven op 21 juni 1993. Priester gewijd te Mechelen op 20 december 1953. In 1954 aangesteld als onderpastoor te Sint-Kwintens-Lennik, in 1966 als onderpastoor te Strombeek-Bever, op 24 september 1971 benoemd (met ingang van 1 oktober) tot pastoor van de parochie Sint-Gaugericus te Pamel en tevens als deken van de dekenij Liedekerke-Roosdaal, later ook als pastoor van de parochie Sint-Apollonia op Ledeberg.
Daar waar hij in Lennik gekend was als een joviale, vooruitstrevende onderpastoor, woog te Pamel de verantwoordelijkheid van pastoor-deken, naarmate de jaren vorderden zwaarder en zwaarder op zijn zeggen en doen. Daardoor miste hij soms de nodige soepelheid om zijn zienswijze te toetsen aan, te delen met die van anderen. De mis mocht niet ontaarden in een show en de leek moest in de kerk zijn plaats kennen en naar de pastoor/pastorie komen, niet omgekeerd. Alzo erkend, viel er met pastoor Uytterhoeven dan wel begripvol te praten. Ook de gemeente had haar plaats en ook haar plicht, via de kerkfabriek het kerkgebouw en de pastorie onderhouden.
Aldus kabbelde onder zijn pastoorschap het parochiaal leven te Pamel verder, zonder echte hoogtepunten, nu en dan opgeschrikt door botsingen. Zo kwam hij als proost van de chiro in aanvaring met de leiding en vertelde dan telkens over hun 'gevrij' achter de kerk. Ook als voorzitter van de vroegere vzw 'Immaculata Maria-Instituut', Technische en Beroepsschool' en daarna van het plaatselijk adviescomité van het I.M.I., was hij categoriek: op een katholieke school mochten alleen pratikerende leerkrachten onderwijzen wat, omdat dit niet altijd haalbaar was, zorgde voor spanningen. Meer thuis voelde hij zich in de vzw Rust- en Verzorgingstehuis O.-L.-Vr.-Onbevlekt, waar hij zich als voorzitter enorm inzette om de nieuwe vzw (vanaf 1980) te doen functioneren en om de nieuwbouw financieel mogelijk te maken.
De laatste jaren van zijn leven zonderde pastoor Uytterhoeven zich enigszins verbitterd, voor vele Pamelaars wat mysterieus, af in de pastorie en in zijn ziekenkamer te Leuven.
Met sommigen kon hij goed samenwerken, zoals met medepastoor L. Bernaerts, met anderen boterde het niet, zoals met onderpastoor Paul Gauchez. Sommigen loofden hem als een goed priester (o.a. in herdenkingsberichtjes in de krant na zijn overlijden), anderen spraken, werkten hem tegen, negeerden hem. Hij voelde zich in Pamel vaak onbegrepen en misschien was dat ook zo.