* In Het Nieuwsblad van 20/9/2002 verscheen volgend interview:·

In maart '68 kwam je hier aan. Kende je Borchtlombeek? Theo Vansnick: ,,Ik kwam van Negenmanneke, een gehucht van Sint-Pieters-Leeuw. Op een landkaart ging ik kijken waar Borchtlombeek lag. Dit dorp was mij totaal onbekend. Naast de kerk stond een oud herenhuis. Daar is nu de parkeerplaats. Ik dacht dat daar de pastorie gevestigd was. Maar mijn woonst was in de Pastoriestraat. Het smalle straatje met oude scheve kasseistenen was net breed genoeg om met mijn VW Kever thuis te raken. Het eerste wat ik deed, was de pastoriemuur aan de straatzijde afbreken''.

· Hoe leerde je de Borchtlombekenaren kennen? ,,Hier waren ongeveer 1.500 inwoners. Vele mensen teelden aardbeien of braambessen. Of gingen naar Brussel werken en hielden nog een koe of wat kleinvee. De Borchtlombekenaren waren nogal gesloten. Toen kwamen er wekelijks bijna 600 gelovigen naar de drie zondagsmissen. Nu nog 200 naar een mis, een achteruitgang zoals in alle Vlaamse dorpen''.

· Een pastoor was iemand die meehielp het dorpsleven te bepalen. Was dat hier ook zo? ,,Wel, mijn voorganger Cognaux was van de oude stempel. Het eerste wat ik veranderde in de kerk, was de vervanging van de oude stoelen. Ook de persoonseigen stoelen gingen aan de deur. Borchtlombeek had geen lagere school meer. In september '68, ik was hier nog geen half jaar, liet ik de school heropenen met een kleuterklas en een eerste leerjaar. De andere kinderen werden toen opgehaald vanuit Ternat, Liedekerke en Denderleeuw. In 1980 zaten we aan 100 leerlingen. Nu zijn ze bijna met 250''.

· Was je zelf een bezige bij? ,,Och. In feite was ik de eerste klusjesman van de kerk, de pastorie en de school. De kerk schilderen, een verhoogde trede maken, elektriciteit leggen... Maar ik had regelmatig goede helpers. Een huishoudster heb ik maar drie jaar gehad. Voor mijn middagmaal kon daarna ik bij de koster terecht''.

· Krijg je een opvolger in Borchtlombeek? ,,Waar zou het bisdom die moeten vinden? Sedert 1987 kreeg ik ook Kattem onder mijn bevoegdheid. Nu komt mijn collega van Strijtem hier de misvieringen verzorgen. Kattem wordt naar Pamel doorgeschoven. De laatste jaren heb ik wat gezondheidsproblemen. Anders had ik misschien nog een jaar of twee verlenging gevraagd''.

· En je verlaat Borchtlombeek? ,,Eind oktober keer ik terug naar mijn geboortedorp Herfelingen. Boven de bakkerij van een familielid betrek ik een appartement. Dan ga ik mijn oude dorpsgenoten terug opzoeken. Ik verliet Herfelingen in 1947. En waarschijnlijk nog eens inspringen voor een misviering. Ik laat hier vele vrienden achter en een hoop goede herinneringen. Zaken die je mee helpt opbouwen, zoals de school, achterlaten, dat doet pijn...''.

(JHG)



* Uittreksels uit de toespraak van een zijner vroegere parochianen tijdens de uitvaart, afgedrukt in het Parochieblad van 21/12/2011:

‘......
Hij verkondigde ons het Geloof ontdaan van franjes en legde de nadruk op de ware boodschap van Christus. De liturgische vieringen waren steeds iets bijzonders en met zang en gebed tot in de puntjes verzorgd. De teksten uit de Heilige Schrift wist hij te vertalen tot een duidelijk houvast in onze eigen moderne samenleving. Zijn wekelijkse homilieën waren spiritueel en zeer doordacht; hoe dikwijls moest hij na één of andere vergadering niet haastig weg, omdat hij zijne preek nog moest voorbereiden: en het werd ZIJN preek, hij kwam van HEM.
Hoogdagen, de vieringen van de goede week, eerste en plechtige communies, huwelijken en doopsels werden luisterrijk gevierd en wanneer wij één van onze parochianen naar zijn laatste rustplaats begeleidden, wist hij deze glorierijk te typeren, als wou hij de overledene in de kerk nog eens tot leven brengen. Het moet steeds een troost geweest zijn voor de familie en een hulp bij het uit handen geven van hun dierbare. Veel belang stelde hij ook in de werking van de parochiale verenigingen. Als vriend en als mens onder de mensen nam hij deel aan vele activiteiten, fungeerde als geestelijke raadsman en bracht regelmatig bezoekjes aan zieken, thuis en in het ziekenhuis. Onder zijn impuls ontstond er een bloeiende Sint Paulus scoutsgroep, die een gepast onderkomen kreeg in een nieuw opgericht scoutslokaal.
......
Door toedoen van onze pastoor werd er terug leven geblazen in lager en kleuteronderwijs, zodanig dat de Sint-Amandusschool is uitgegroeid tot een kindvriendelijke school dicht bij huis en van waaruit men zonder complexen de stap naar de middelbare school kan zetten. En hij heeft er zich voor uitgesloofd voor die school: 't busje kwam zo en talrijk zijn de schoolkinderen die hun boterhammetjes hebben opgegeten op de banken die mijnheer pastoor zelf heeft getimmerd. En wanneer er een klas moest bijkomen dan KWAM ze erbij, ook al moest hij daarvoor met een metserstruweel in aanslag, de administratieve regels een beetje naar zijn hand zetten.
Van de parochiezaal heeft hij een ontmoetingscentrum gemaakt. Hij bouwde er een stuk bij en verfraaide het geheel zodat verenigingen meer ruimte en mogelijkheden kregen. Samen met de leden van de Kerkfabriek doorworstelde hij menigmaal technische en administratieve dossiers voor het restaureren en schilderen van de kerk. ......'



* Typerend waren zeker zijn wensen in het Parochieblad:

27/12/1995: 'n Nieuwjaar onder de zegen van de goede God. Ik wens het u allen zalig en gelukkig en vergeet vooral de oudjes en de zieken niet. Veel veel courage lieve mensen en sterke adem!!

24/12/1997: Een zalig en gelukkig nieuwjaar voor alle parochianen, warme liefde in onze gezinnen, een lieve thuis voor onze kinderen en trouwe genegenheid voor onze oudjes.

24/6/1998: Wij wensen aan iedereen, groot en klein, een deugddoende vakantie. We hebben tijd om te spelen, tijd voor onze hobby's en veel tijd voor mekaar. Wij rusten van ons werken en werken nu even aan onszelf om als hernieuwde mensen te herbeginnen.

26/8/1998: Nieuw schooljaar. Zovele kansen om te groeien in wijsheid en schoonmenselijkheid. Wij wensen alle studenten flinke moed en open geest!



* Nog een afsluiter:

Tijdens de slotceremonie van de processie in 1985, het jaar dat De Vlaamse Leeuw officieel het volkslied van de Vlaamse Gemeenschap werd, dacht pastoor Vansnick dat de fanfare De Eendracht dit zou zijn ontgaan. Onmiddellijk nadat deze de Brabançonne had gespeeld hief hij met luider stem De Vlaamse Leeuw aan.