* Begonnen in de chiro en verder actief in het oudercomité, het Davidsfonds en het DF-Klokje, de bibliotheek, het I.M.I.-secundair, de parochieploeg, de scholen zusters van Vorselaar, het veiligheidsbeleid katholiek onderwijs, …
In al die organisaties sleutelde ik met al mijn kunnen aan de structuur en de werking, behouden wat goed was maar veranderen wat haperde, overtuigde dat het (anders) kon, zodat meerdere (eigen) voorstellen vanuit de medewerkers groeiden, en bracht aldus nieuwe levenskracht en bloei teweeg, … Eens zover gaf ik de leiding door, omdat ik telkens elders nieuwe uitdagingen zag/kreeg (1). Lag/ligt het in mij een soort 'crisismanager' te zijn (geweest)?

Was ik daarbij nogal veeleisend, wat afstandelijk, maar correct, … toch ook inschikkelijk???
Overtuigd van mijn voorbeeldfunctie was ik ook veeleisend voor mezelf. Van een medewerker had ik nogal vlug een totaalbeeld, wat achteraf ook juist bleek. Dat beeld was altijd heterogeen, met sterkten en zwakten. Het kwam er dan vooral op aan haar/zijn sterkten te ‘benutten’.
Een quote van mij was: ‘Wij verschillen maar procentueel!’. Eenieder klaagt en zaagt wel eens, maar de ene meer dan de andere; er zijn mensen die gemakkelijk fouten toegeven, anderen dan weer moeilijker, of leggen de fout elders; elkeen kan korte of lange tijd enthousiast zijn, maar ook terneergedrukt; de ene mens is opdringeriger dan de andere; …… Het besef dat wat je irriteert bij anderen, ook in meer of mindere mate in jezelf aanwezig is maakt je inschikkelijk(er) tegenover mens en maatschappij.

Hubert De Bolle,
2/11/2005.


------------------------------------------------------------------------
(1) Daarbij was/ben ik er ook van overtuigd dat, om zelf niet vast te roesten en om nieuwe ideeën binnen een organisatie een kans te geven, men best niet te lang (hoogstens 12 à 18 jaar) eenzelfde leidende functie uitoefent.