| |
In restaurant De Wingerd:
14 u: receptie voor de kinderen, kleinkinderen, zussen, broers, schoonzussen, schoonbroers, nichten, neven en enkele vrienden. (106 aanw.); met toespraak door Hubert.
16 u 30: eetmaal voor de kinderen, kleinkinderen, zussen, broers, schoonzussen, schoonbroers en enkele vrienden; met gebed door Marijke en dankwoord door Lucia. |
| |
Beste familieleden en vrienden,
Samen met Christiane heet ik jullie van harte welkom. We zijn blij dat jullie hier met zovelen zijt.
Vele jaren geleden heb ik het in de klas ooit gehad over samenvallende hoeken, complementaire hoeken, supplementaire hoeken, tegengestelde hoeken.
In ons denken en ons doen waren Christiane en ikzelf in onze 50 jaar huwelijk als die hoeken. Meestal dachten en handelden we in dezelfde richting, maar soms waren we in ons denken en ons doen ook complementair, soms supplementair en soms ook tegengesteld. Jullie kennen ons genoeg om daar zelf voorbeelden op te plakken.
Maar die hoeken hadden ook hetzelfde hoekpunt. Voor ons was dat gezamenlijk hoekpunt ons proberen, en ik benadruk, ons proberen om in goede en kwade dagen te leven vanuit een christelijke inspiratie. Christelijke inspiratie die in die 50 jaar wel sterk is geëvolueerd, veel toleranter geworden, door ons en voor onszelf in vraag gesteld en uitgezuiverd, maar aldus toch nog steeds onze leidraad. Tegelijkertijd zat er in datzelfde hoekpunt ons intens meeleven, onze zorg maar ook onze blijheid, onze fierheid, ons geluk om onze kinderen en kleinkinderen.
Dat is beste familieleden en vrienden de rode draad, de essentie van onze 50 jaar huwelijk.
Maar laat me toe die 50 jaar nog wat in te kleuren. Eigenlijk moet ik al meer dan 50 jaar teruggaan. Christiane was groepsleidster van de chiromeisjes en ik groepsleider van de chirojongens. Het was de tijd dat de chirohemen werden gebouwd. De chirowerking zelf van beide bloeiende groepen was toen strikt gescheiden en toch zijn we met elkaar getrouwd!
Na ons huwelijk op 19 augustus 1964 vertrokken we naar Bandundu in Congo als, zoals men dat toen noemde, ontwikkelingssamenwerkers. In die tijd niet zo vanzelfsprekend! Daar in Bandundu is ons Marijke geboren, 's nachts bij de petroleumlamp, want de electriciteit werd om 22 uur afgesneden, in een zaaltje waar ook Congolese moeders bevielen. Na minstens 10 bevallingen van zwarte moeders te hebben meegemaakt kwam ons Marijke te voorschijn. We waren gelukkig om haar en zijn het ook nu nog. Na 3 jaar besloten we in België te blijven want we wilden absoluut ons Lucia behouden en ook om die beslissing zijn we vandaag nog heel gelukkig.
Terug in België probeerden we ons opnieuw te integreren.
Naast voorzitter van het oudercomité was ik vooral actief in het Davidsfonds, vooral bezig, samen met mijn broers, met het DF-Klokje dat we een nieuwe vorm en inhoud gaven en zo uitbouwden tot een van de betere ledenbladen van het Davidsfonds in Vlaanderen.
Intussen was Christiane voorzitster geworden van de KAV, die naaicursussen, kooklessen, gespreksavonden, familiedagen inrichtte, zelfs seminaries! Ik heb er haar soms om geplaagd, maar het paste in haar opzet, een KAV-werking op niveau die tevens laag-drempelig was.
In die tijd droeg Christiane ook mee de zorg voor haar ouders en die voor de tantes op Kaaitvaart. Terzelfdertijd ving ze ook peuters van de familie op, vooral kinderen van Marc en Agnes. Er staat hier ergens een glimlachende jongeman. Als peuter volgde hij me overal. Ging ik naar de slaapkamer, Pieter volgde, scheerde ik me in de badkamer, Pieter stond achter me met de breedste glimlach.
In 1982 werd ik verkozen als gemeenteraadslid. Komend uit het Davidsfonds ijverde ik o.a. voor een uitleendienst voor verenigingen en vooral voor een plaatselijke openbare bibliotheek die er ook werkelijk kwamen.
Maar intussen was ik in 1983 directeur geworden van het IMI, dat groeide en bloeide. Telkenjare konden we 5 à 10 nieuwe personeelsleden aanwerven. Zelf had ik het in augustus/september druk met het verdelen van de opdrachten en het opstellen van lessenroosters. Bovendien kon men de meeste kandidaten maar 's avonds bereiken. Dan kwam Christiane naar de school en ik hoor haar nog altijd telefoneren: ‘U spreekt met de secretaresse van de directeur. Wij kunnen u 15 uren Frans aanbieden in de hogere cyclus. Bent u geïnteresseerd? Kan ik dan een afspraak met de directeur regelen?'
Tegelijkertijd trok Christiane elke namiddag naar de lagere school waar ze op vrijwillige basis de naschoolse opvang verzorgde.
Ook werd ze in die periode catechist. Enthousiast heeft zij die lessen gegeven. Als vandaag een jonge vrouw of man vriendelijk goeiedag knikt, zegt ze nog vaak ‘Die is bij mij nog in de opvang geweest of, daar heb ik nog catechese aan gegeven'.
Zelf ben ik enorm dankbaar dat mijn onderwijsloopbaan geen vlakke loopbaan werd. Want nadat ik op Ledeberg had gezegd dat het goed was geweest werd ik voorzitter van een vrij grote inrichtende macht en bestuurder in een nog groter bestuur in Vorselaar. Ook kwam ik in de Guimardstraat terecht en reisde door gans Vlaanderen om er het veiligheidsbeleid in onze katholieke lagere en secundaire scholen te structureren.
Wat ons beiden vandaag vooral pleziert is dat we aan al onze activiteiten vrienden hebben overgehouden. Christiane aan de KAV, de school, de catechese, ikzelf aan het Davidsfonds, de politiek, de school, en meer recent ook aan het bestuur van het rusthuis en van de Valier.
Zoals ik het hier vertel, beste mensen, lijkt het allemaal evident. Maar soms ging het moeilijk, verliep niet alles zoals we het graag wilden, moesten we incasseren en aanvaarden.
Intussen werden Marijke en Lucia groot, studeerden verder, trouwden en werden Kris en Filip opgenomen in ons gezin. Onze kleinkinderen werden geboren: onze Benjamin, onze Simon, ons Hannah, ons Farah en ons Indra.
Zo schoven de jaren voorbij, met in 2007 dan die kwade dag toen we vernamen dat Christiane ernstig ziek was. Moedig doorstond ze de operaties, verdroeg ze de chemo en pakte het leven opnieuw aan, gelukkig als ze haar vrienden, familie, kinderen en kleinkinderen zag of hoorde. Tussen ons beiden werden de complementaire, supplementaire en tegengestelde hoeken, waar ik het in het begin over had, meer en meer samenvallend of anders gezegd tegenstellingen werden bijkomstiger.
En toch, beste mensen, en daarmee ga ik deze schets van ons huwelijk besluiten, zijn vrouw en man na 50 jaar huwelijk nog niet noodzakelijk een open boek voor mekaar! Tot gisterenavond wist geen van ons beiden wat de ander vandaag zou aantrekken. Christiane was samen met Lucia naar een kledingwinkel in Diest geweest en ik samen met Marijke naar Aalst. Uiteraard wisten Marijke en Lucia van mekaar wel meer. Christiane heeft getracht te achterhalen wat ik had gekocht, zelfs geprobeerd Simon en Hannah uit te luisteren, maar tevens had zij het moeilijk om niet te verklappen wat ze zelf had gekocht. We hebben er ons goed om geamuseerd!
Zo proberen we na 50 jaar huwelijk elke dag genoegzaam te plukken, Christiane ook met het invullen van kruiswoordraadsels, van sudokus, met het lezen van boeken, ikzelf met het steeds maar uitbreiden van mijn website. Moge het zo nog enige tijd blijven duren!
Beste familieleden en vrienden,
Op het kaartje stond receptie van 14 u tot 15 u 30, maar geniet gerust nog wat langer van mekaars nabijheid.
Hartelijk dank.
|
