In 1982 vertelde René aan de werkgroep DF-Klokje (1):
‘Ons “builkot” was bij regen of onweer een veilige schuilplaats voor de boeren die in de omgeving het land bewerkten. Om tijdig een schuilplaats te bereiken tegen regenvlagen en onweer, was het remmen en afzeilen van de molenwieken het sein voor de landman. Maar … zekere zomerse dag, bij naderend onweer, zagen wij een buitengewoon aantal boeren en “boerinnetjes” in de aardappelvelden … en wij opteerden voor een algemeen stortbad! Mijn broer gewapend met een verrekijker ging naar beneden, kroop tussen de teerlingen om van daaruit op het laatste, allerlaatste ogenblik een “jaaaaaaa” te schreeuwen. Op ¼ toer van de wieken deed ik de molen stoppen en ik vloog naar beneden om te helpen oprollen. Dit gebeurde op drie minuten (wat een krachttoer was), en wij moesten zelf hard lopen om aan de eerste druppels van de onweerswolk te ontkomen. Toen wij het verzopen volkje in het “builkot” binnen kregen, en wij verraden waren in ons opzet door ons jachtig gedrag, kregen wij van de meeste volwassenen een “snoer” van belang … Hoe mooi vonden wij dat binnenspringende vrouwvolk wiens bloesjes en rokjes meer vorm en lijn hadden gekregen.

Bij heet weer legden wij ons onder de wieken, en telkens er een wiek voorbij kwam ging er een zucht van verfrissing over ons.

Een andere dag, bij onvoldoende wind, hing ik aan één van de wieken terwijl de molen stil draaide. Normaal kwamen de wieken dan naar beneden door het gewicht, dit keer echter gebeurde dat niet. Ik hing in de lucht te spartelen en dan duurt een minuut heel lang.

Vanop de molen lieten wij eens een kip vliegen. Zij vloog zelfs te ver, zodat ze achteraf moest cirkelen om op behoorlijke afstand te landen.'

En broer Henri vertelde dat op zekere dag men thuis pannenkoeken bakte. 'Mijn broer René klom stil op het dak en gooide een grote steen door de schoorsteen. Het deeg en de ganse ast was een en al roet.'


-----------------------------------------------------------------------
(1) DF-Klokje, Davidsfonds Roosdaal,1982, 14e jg nrs 8/9/10. Aldaar pp. 106-107 en 115.