Uittreksels uit brieven aan haar zussen op Ledeberg, over haar werk op de missie, maar die ook de schrijfster typeren.

2 mei 1978
'Beste Zusjes allemaal,
Met Pasen zijn hier de klokken niet voorbijgekomen. Ik kon 's morgens zelfs geen eitje geven aan onze medezusters, maar 's middags had ik toch een gateautje op tafel kunnen zetten van de eiers die ik had uitgespaard. De Paters hadden we ook uitgenodigd omdat "hoe meer zielen, hoe meer vreugde" hier ook waar is. Met het weinige dat we hebben trekken we ons plan. Gisteren 1 mei hebben mijn keukenpiet en ik vrijaf gekregen en speelde een van de medezusters "Cordon bleu". Op 18.4.78 is bij onze keukenpiet een jongentje geboren van 3 kg . De ouders waren in de 7° hemel met den baby uitzet die ik uit Leeberg had meegekregen en 't kindeke was om te stelen. Nog eens besten dank voor alles.'

14 december 1978
'Vlug schrijven want er is weer een gelegenheid om mijn brief weg te krijgen met een pater die een dezer dagen voorbij komt en naar Lubumbashi reist. We zijn in het regenseizoen, dat later begonnen is, maar ge moogt me geloven dat ze hun schade wel inhalen. Alle dagen storm- en stortregens met emmers uit te gieten.
Hier in het hospitaal hebben onze zusters het niet onder de markt vanwege de vele zieken. Mazelen met komplicaties maaien vele kindjes weg alhoewel onze zusters al doen wat ze kunnen. Ze geven de beste medicamenten die ze hebben en integendeel sterven er vele. Ons volkje hier is aan de luie kant en ze zijn ook vuil. Zo komen ze ook veelal te laat en doe dan maar mirakelen.
Toen ik pas in Lukonzoliva was, was het een heel andere epidemie; en kregen we vele kindjes en ook volwassenen te verzorgen met uitermate gezwollen buiken teweeggebracht door rode wormpjes. Bij gebrek aan drinkbaar water werd besmet water verbruikt en we hadden alle moeite ons zwart volkje duidelijk te maken dat alleen gekookt water mocht verbruikt worden, + daarbij een langdurige behandeling. Gelukkig kregen we niet al te veel sterfgevallen.'

23 maart 1979
'Mijn medezusters, en ook het weinige werkvolk dat we hebben, hebben mij met bloemen bestoken, met daarbij een gateautje, op mijn 72° verjaardag. Schoonst van al heeft mijn keukenpiet me ook wat bloemen gebracht en een stukje taart op een teljoor met daarbij een briefje met tekening erop. Ik steek dat in mijn brief.

(Het schaap met zijn kleintje betekent: ik haast mij om u verjaardag toe te wensen.)

Op 19 maart zijn we naar Dubie geweest, 30 km . ver = 3 uren schudden en schokken - en toch zo gelukkig omdat we de beloftenaflegging mochten bijwonen van 3 onzer Afrikaanse Zusters.
Voor het ogenblik oogsten we de arachidebonen en mais. Veel werk en zorgen om alles droog binnen te krijgen en niet van honger te moeten sterven. Wij belgen mogen onzen tand uittrekken voor de aardappelen. Ik heb er weggestoken om fritten te kunnen geven voor Pasen. Ik zal er goed op letten dat ze niet rotten. Moet men iets speciaals kopen kost het geweldig duur en blijft nog de kwestie eraan te geraken. Den hemel zij dank hebben we goede verse vis van het meer, maar betalen hem 6 maal duurder dan verleden jaar. Van de visvangst moeten onze zwarten hier leven.'

27 mei 1979
'Nu 't regenseizoen voorbij is zien we welke verwoesting de regen heeft teweeggebracht. Het meer en verschillende rivieren zijn buiten hun oevers gelopen en hebben de hutten van ons arm volk doen instorten. Ook de gebouwen van onze school kregen veel te lijden. Helaas zullen we moeten herbeginnen en de schoolbeurs is ledig.
We moeten onze ogen en oren sluiten over de prijzen want ne mens zou niet meer durven eten. Ik ga naar de bodem van de zak bloem om brood te bakken. Moedig zeggen onze zusters dan zullen we maar quaker, maniok en zoete patatten eten. We trekken wel ons plan.'

14 augustus 1979
'Beste zusjes allemaal,
Niet verschieten ik zit weer in Dubie, maar nu voor een retret. Misschien zult ge u afvragen "Is dat nu nog nodig?". Maar ik vind het nu meer nodig dan vroeger om ons te leren zien hoever we nu staan op de goede weg.
Hoera, hoera juist voor mijn vertrek naar Dubie is 't fameus pakje aangekomen dat ge ons voor Sinterklaas had gezonden op 12 oktober van verleden jaar. Alles in prima staat. Samen hebben we gezongen vivat de bollen van België. Mijn besten dank voor alles, ook vanwege mijn medezusters. In onze gebeden gedenken we u allen.'
en schreef verder op 15 augustus
'Ik heb ook nog een pakje gekregen door de familie Van Saene en heb vlug een briefje van dank geschreven.
Onze retret gaat naar 't einde en me dunkt dat ik de potten en pannen al hoor rinkelen. Nu we wat uitgerust zijn kunnen we met meer vurigheid herbeginnen.
Ik stel het God zij dank goed voor 't ogenblik en denk veel aan thuis. 't Nieuwe kapittel luidt familiebezoek alle 4 of 5 jaar volgens de financieën van het huis (onder ons: hoe eer hoe liever).
Over een paar weken hebben ze onze brandstof komen stelen, maar van de dieven geen spoor. Den hond had wel wat geblaft maar we hebben het ons ontgeven dat er onraad kon zijn omdat tot nu alles kalm scheen.'