Lieve meter,

Weet je nog die momenten waarop ik op een klein tractortje je hele living en keuken doorkruiste, en waarbij ik schrammen maakte op je meubels. Maar dat vond jij nooit erg.
Weet je nog hoe ik op je venstertablet kroop en tegen je zei: he meter kijk, miltank! He meter: stuurke!
Weet je nog op een koude winteravond toen we gezellig in de zetels zaten. Jullie open haard brandde toen. Ik had een boekje en deed alsof ik kon lezen en jij was zoals steeds in de buurt. De warmte van dit moment en van nog vele die zouden volgen is moeilijk met woorden te beschrijven.
Weet je nog met jou en peter aan de keukentafel, altijd zo gezellig. Altijd zo lekker, of ik nu 7, 17 of 27 was. Altijd kon ik bij jou terecht voor een boterham met plattekaas die je dan met veel plezier voor me smeerde. Je was er op elk belangrijk moment in mijn leven.
De laatste jaren dachten we al vaker terug aan vroeger. We namen ergens al een klein beetje afscheid. Jij in je rode, knusse zetel. Ik in de draaizetel dichtbij.
Die living, jouw huis samen met peter zit vol de mooiste herinneringen die een kleinkind zich maar kan wensen.
Ik wil vandaag eigenlijk niet bijzonder veel zeggen, alleen dat ik ongelooflijk veel geluk heb gehad met jou als meter. Op jou en ook op peter kon en kan ik altijd rekenen.
Jou verliezen is iets dat ik nog niet ten volle besef. Het is een verlies dat te groot is om te vatten. Het zal bijzonder veel tijd vragen.
Ik ga proberen dat te doen wat jij ook deed en wat je zou willen dat wij ook deden. Jou meedragen erg dicht bij mij. Een babbel doen met die fiere, sterke, lieve en onvoorwaardelijk steunende meter.

Dank je wel
jouw kleine Ben.